■ با مسووليت سردبير دوازدهم ژوئن برابر با بيست و دوم خرداد ماه روز جهاني مبارزه با کار کردن کودکان است. کار اگر چه بر اساس فرهنگ ما ايرانيان عار نيست اما کودکان کار داستان ديگري دارند که تلخ و روح خراش است. بر اساس آمار قابل اتکا در ايران چهارده هزار کودک کار در سال 1401 شناسايي شده اند-که قطعا بيش از اين تعداد است- اين آمار البته در دنيا نزديک به 160 ميليون کودک است. پژوهش هاي انجام شده در شش استان ايران نشان ميدهد از اين تعداد کودک کار در کشورمان نزديک به سه درصد جايي براي خواب ندارند و دوازده درصد تجربه تصادف با خودرو را داشته اند، بيست درصد تجربه گرسنگي و بيست و يک درصد نيز مورد توهين و استهزا قرارگرفته اند و اين در حالي است که ما مي دانيم کودکان کار معلول اقتصاد نابسامان و جامعه طبقاتي هستند و هيچيک نيز کاسبان حرفه اي نيستند و بصورت باندي اداره مي شوند. براي يک جامعه مدعي فضيلت و اخلاق فقدان امکاني براي کمک به ارتقا کودکاني که به جاي درس معلم در چهار راهها و خيابان ها مشغول کار هستند، يک شکست اخلاقي است. تلخ تر آنکه با شرايط موجود چشم اندازي نيز براي بهبود اوضاع به چشم نمي آيد و اين در حالي است که بايد نهادهاي مدني دست به دست هم دهند و تا آنجا که مي توانند قصور و ناتواني دولت را در رسيدگي به اين کودکان پوشش دهند. کودکان نهال هايي هستند که امروز در حال رشدند و فردا که به درختي تناور مبدل مي شوند ديگر امکان تربيت و اصلاح آنها از دست مي رود بنابراين با چنين پديده هايي بايد به عنوان هشدارهاي بالقوه توجه کرد و برنامه اي جدي براي اصلاح فرايندها داشت تا توليدي آن افزايش هر روزه کودکان کار نباشد. نکته حائز اهميت توجه به آموزش و ارتقاي کودکان است، بر اساس آمار قابل اعتنا سي و سه هزار کودک در گلستاني از تحصيل محروم هستند و بسيار طبيعي است که در فردايي بسيار نزديک اين کودکان به عنوان کودک کار و يا هر عنوان ديگر براي ارتقاي زندگي خود و خانواده وارد بازار کار شوند. هر يک از اين مجموعه در همان حال که مي توانند انسان هاي موثر در ارتقاي جامعه باشند مي توانند تاريخ زندگي خود و ديگران را از لوني ناخوشايند رقم بزنند، بنابر اين بايد به ريشه هاي عقب ماندگي ها توجه کرد و گمان نبرد ايران فقط تهران و گلستان تنها گرگان است. آماري از خودکشي هاي کودکان (دختران) در مناطق محروم گلستان نشانگر آن است که کارهاي بسياري بر زمين مانده است.