■ احسان مکتبي

 اين روزها را بايد روزهاي عباس دوران نام گذاشت. سي تير شصت و يک به شهادت رسيد و سالها بعد در دوم مرداد به وطن بازگشت. چه بسيار  مردماني که در خيابان هاي کلان شهرها نام او مي بينند و نمي دانند که او کيست و يا امثال او چه کساني هستند ؟ ما چه مي دانيم  نوزاد چند ماهه را رها کردن و در نيمه شبي که ميداني بازگشتي در کار نيست سوار بر پرنده ات شدن و به آسمانها بي نهايت پرواز کردن چه معنا دارد ؟اينها خيال و خواب نيست، روايتهايي است از ايرانيان شجاعي که روزگاري براي اين سرزمين جان داده اند تا دليلي بر مقدس بودن اين خاک باشند، او عباس دوران سرباز دلاور وطن، آرش کمانگير زمان بود که مردانه ايستاد وجانانه جان داد. او در بهترين کشورها درس خوانده بود و بهترين امکانات را براي زندگي داشت و مي توانست هرگاه بخواهد زندگي بي دغدغه اي را آغاز کند اما جان بر سر پيمان خود با ملتش نهاد و با سيمرغ آتش گرفته اش نقشه صدام را نقش بر آب کرد و چون ققنوس در ذهن و زبان ملت ايران جاري شد. عباس دوران شيرازي، آرشي شد براي همه دوران هاي ملت ايران و نامش را تا هميشه تاريخ به عنوان يک انسان در  نهايت شکوه و شجاعت در تاريخ ايران زمين ثبت کرد.  بزرگ بود و از اهالي امروز بود و با تمام افق هاي باز نسبت داشت. اين روزها و پس از جنگ تحميلي دوازده روز و نقشه هاي پليدي که براي اين آب و خاک کشيده اند بايد به خودمان يادآوري کنيم که اين خاک اگر هنوز استوار و سر بلند است حاصل رشادتهاي مردان و زنان بي ادعايي است که تنها براي حفظ شرافت مام وطن جان خود را هديه کرده اند، کاش مسوولان و مديران بلند مرتبه، سياستگزاران و سياست مداران اين آب و خاک از درک اين نکته غافل نبودند که ادامه راه دوران ها در رضايت اين مردمان بي ادعا و نجيب است و تا زمان دارند رويکردهاي نادرستي که به نارضايتي مردم منجر شده است را اصلاح کنند، که اگر چنين نکنند به عذابي سخت دچار خواهيم شد که آنگاه ديگر فرصت جبران نخواهد بود. کاش  همگان اين جانبازيها و رشادتها را بياد بياورند و قدر اين ملت فداکار  و آب و خاکش را بدانند و براي سربلندي ايران بکوشند.

صاحب امتياز