سالها پيش آن هنگام که سينماگراني نام سينماي مستقل را بر سر زبان ها انداختند و به واسطه توليدات خود جوايز بزرگي را در دنيا به دست آوردند، برخي آنان را متهم به سياه نمايي از فضاي دروني کشور کردند.

از ديگر سو توليدات صداوسيما در بسياري از برنامه ها به گونه اي گل و بلبلي پيش رفت که گويي آنچه در قاب تلويزيون مي بيني متعلق به يکي از کشورهاي احتمالاً فارسي زبان حوزه اسکانديناوي است که نه در آن خبري از تورم است، نه کوچک شدن سفره مردم، نه بيکاري، نه بزهکاري، نه خودکشي و بسياري نه هاي ديگر.

حالا برخي مسئولان استان در برخي جلسات به گونه اي از مشکلات استان حرف مي زنند که گويي وضعيت استان صد برابر از وضعيت غزه اسفبارتر است و همان مسئولان وقتي در قاب سيما ظاهر مي شوند بنحوي از استان سخن مي رانند که گمان مي کني تا انتهاي سال جاري اين استان تبديل به هاب اقتصادي کشور که نه، آسياي ميانه خواهد شد و تنها شريک اقتصادي چين و روسيه، گلستان است ولاغير.

چرا تعادل نداريم؟ مگر تعادل چه ايرادي دارد که از آن دوري مي کنيم؟ به قول اهل سخني، ابتدا مسئله و مشکل را بپذيريم، سپس راهکارهاي رفع آن را عملياتي کنيم.

اگر قرار است تمام اتفاقات يک پروژه در هر منظري در زمان مسئوليت شما مسئول گرامي رُخ دهد، اصلا براي چه قانون توسعه، برنامه توسعه، سند توسعه و هر مکتوبي براي آينده نگاشته مي شود ؟!

حقيقت آن است مردم نه به دنبال سياه نمايي و نه به دنبال تطهير در امور هستند، اکثريت مردم اهم مشکلات و چالش ها را مي دانند، براي همين وقتي از مسئولي راه حل هاي شق القمر گونه مي شنوند ناخودآگاه چشمانشان گرد مي شود، سپس با همان چشمان گرد شده بغل دستي خود را نگاه مي کنند و بعد اگر حيا داشته باشند که سر به زير مي آورند و سر تکان مي دهند و اگر نه حتما با صداي آرام يا بلند مي خندند.

مردم هوشمندانه با مشکلاتشان برخورد مي کنند، مانند مورچه هاي خطي که وقتي مقابلشان را قطرات آب ببندي، بدون لحظه اي تأمل مسير را تغيير داده، به راه خود ادامه مي دهند و لحظه اي توقف نمي کنند، حالا شما اگر صبح تا شب سياه نمايي و يا تطهير سازي کنيد برايشان تفاوتي ندارد چون آنها مسير خود را پيدا خواهند کرد.

امضا: سياوش کياني پور