علي سنجه ولي

مدرسه قرار بود جايي باشد براي پرورش نسل آينده؛ جايي که بچه‌ها ياد بگيرند انسان بودن ارزش دارد، اخلاق مهم است و علم چراغ راه است. اما امروز اگر سري به مهدهاي کودک و مدارس ابتدايي بزنيد، بيش از کلاس درس با سالن فشن و مد مواجه مي‌شويد. حياط مدرسه شده ويترين، کلاس‌ها تبديل شده‌اند به اتاق نمايش. بچه‌ها به جاي رقابت در درس، ورزش يا خلاقيت، مشغول رقابت بر سر کيف، کفش، خوراکي، لوازم‌التحرير و وسايل ترندي هستند که هر روز از دل تبليغات بيرون مي‌آيد. اين وضعيت فقط يک تغيير ساده نيست؛ يک فاجعه خاموش است. کودکي که بايد در مدرسه بفهمد انسانيت چيست، امروز دارد ياد مي‌گيرد «اصل داشتن يعني پولدار بودن» و «فيک داشتن يعني بي‌پول بودن». خط کشي طبقاتي از هفت سالگي آغاز مي‌شود، درست وسط حياط مدرسه. بچه‌ها به هم لقب مي‌دهند: اين «با کلاس» است چون وسيله اصل دارد، آن يکي «بي‌کلاس» است چون فيک آورده. آيا اين همان آموزشي است که قرار بود روح و روان نسل آينده را بسازد؟ والدين هم در اين نمايش گرفتارند. پدري که پول اجاره خانه‌اش را به زور مي‌دهد، حالا بايد چند ميليون خرج کند تا فرزندش جلوي دوستانش کم نياورد. مادري که دغدغه خريد نان شب دارد، مجبور است براي فرزندش کيف يا کفش برند بخرد تا مبادا در مدرسه تحقير شود. اين چرخه بيمار از کجا آمده؟ از بي‌توجهي و رهاشدگي آموزش و پرورش. مسئولان آموزش و پرورش کجا هستند؟ انگار نه انگار که آينده اين کشور در همين مدارس ساخته مي‌شود. مدارس به حال خود رها شده‌اند. معلمان خسته و بي‌انگيزه‌اند، مديران فقط دنبال آمار و بخشنامه‌اند، و وزارتخانه سکوت کرده است. آينده اين مملکت مهم نيست؟ بچه‌هايي که فردا قرار است جامعه را بسازند، همين حالا دارند ياد مي‌گيرند که «مارک» و «برند» مهم‌تر از علم و اخلاق است، و هيچ‌کس هم انگار ناراحت نيست. اين بي‌تفاوتي فاجعه است. جامعه‌اي که مدارسش به سالن مد تبديل شود، فردا با نسلي روبه‌رو خواهد شد که نه دنبال علم است، نه دنبال اخلاق، بلکه فقط به دنبال نمايش و پز دادن است. نسلي که ارزش خود را با کيف، کفش و موبايل مي‌سنجد. بعد همين مسئولان مي‌نشينند و براي «فرهنگ‌سازي» و «پيشرفت علمي» شعار مي‌دهند. بايد با صداي بلند گفت: چرا مدارس را ول کرده‌ايد؟ چرا آينده بچه‌ها را به دست مد و مصرف‌گرايي سپرده‌ايد؟ مگر نه اينکه اين نسل سرمايه اصلي کشور است؟ انگار هيچ‌کس دلش براي فرداي اين مملکت نمي‌سوزد. اگر واقعا به فکر آينده هستيد، مدارس را از دست اين نمايش‌هاي مسخره نجات دهيد. ارزش واقعي را برگردانيد؛ ارزش دوستي، اخلاق، خلاقيت و علم را. وگرنه تاريخ درباره شما قضاوت سختي خواهد کرد؛ درباره مسئولاني که آينده را رها کردند، چون ترجيح دادند راحت باشند و تماشا کنند. نسل امروز، فرداي اين کشور است. اگر امروز مدرسه‌ها را به حال خود رها کنيد، فردا جامعه‌اي مي‌سازيد پر از عقده، تبعيض و بي‌اعتمادي. آينده را نمي‌شود با کيف و کفش و موبايل ساخت؛ آينده را با علم، اخلاق و انسانيت مي‌سازند. پس اگر دل‌تان براي اين مملکت مي‌سوزد، مدارس را از ويترين مد نجات دهيد. وگرنه يادتان باشد: ملتي که مدرسه را رها کند، فردا را هم از دست داده است.